20 Φεβρουαριου

Θυμάται κανείς το δημοσίευμα στις 17 του Δεκέμβρη; Αν όχι ξανακοιτάξτε το. Λοιπόν, συνεχίζω, με την εν λόγω κυρία κάναμε μια πολύ, πάρα πολύ, έως τεράστια μπορώ να πω πρόοδο. Βρήκαμε μια λύση και τώρα οι σχέσεις μας είναι καλύτερες από ποτέ. Αλλά νομίζει ότι δεν το έχω καταλάβει. Κι όμως ξέρω το πολύ καλά. Αν αναλογιστούμε τι λέγαμε τον περασμένο Απρίλιο, και τι λέμε τώρα, φαντάζεστε τι μπορεί να λέμε τον Μάιο, όταν δηλαδή την ξαναδω.
Χρόνος. Αυτό και μόνο αυτό την βοήθησε να βρούμε την λύση. Όσο περνούσε ο χρόνος τόσο συνήθιζε στην ιδέα (του φιλιού) και δόξα τω Θεώ όλα πήγαν κατ'ευχήν. Αλλά, μιλώντας για τον Μάιο, το ερώτημα είναι επιτακτικό. Πόσο χρόνο χρειάζεται για να συνηθίσεις μια ιδέα και πόσο χρόνο είσαι διατεθειμένος να δώσεις;
Αν κάποιος μου έλεγε ότι πολιορκούσε μια γυναίκα για να την ρίξει στο κρεβάτι επι ένα χρόνο χωρίς αποτέλεσμα, θα του έλεγα ότι είναι μ... (λογοκρισία). Τώρα που το κάνω εγώ, λέω ότι είμαι ερωτευμένος. Γ... τα κι άφησέ τα. όχι πείτε μου είναι λογικό;
Η αλήθεια να λέγεται ότι έχει πολύ καλό λόγο για να μην προχωρήσει. Αλλά και πάλι, εγώ τι φταίω; γιατί δεν πάω σε κάποια άλλη. Ακόμα και η ίδια θα συμφωνούσε ότι δεν είμαι υποχρεωμένος να την περιμένω πότε θα το πάρει απόφαση. Αλλά μένω και ελπίζω στο μέλλον.
Το μέλλον είναι μια πιθανότητα. Στην περίπτωση μας είναι ή οτι θα το κάνει ή ότι δεν θα το κάνει. Σε όλες τις περιπτώσεις είναι αν θα έρθει εκείνη η στιγμή για μένα ή αν δεν θα έρθει ποτέ. Και στις δύο περιπτώσεις είναι ρίσκο και δυστυχώς δεν υπάρχει κάποια εγγύηση. Ποιος μου λέει ότι δεν θα μου ζητήσει κι άλλο χρόνο το Μάιο;
Η κυρία μου κάνει την ζωή δύσκολη. Κι εγώ την δική της. Το πως τα βρίσκουμε μόνο ο Θεός ξέρει. Κι ας ελπίσουμε ότι θα βάλει το χέρι του γιατί αν περιμένουμε από μας "Βράσε ρίγανη και βαλ' του ρύζι".