Το Παρελθόν

Αυτός που είπε οτι το παρελθόν θυμάται και ότι σε στοιχιώνει και δεν σε αφήνει σε ησυχία και ότι δεν μπορούμε να το ξεφορτωθούμε τόσο εύκολα πρέπει να νήστευε σαράντα μέρες για να το πει. Εκτός κι αν ήταν παθών σαν εμένα όπώτε αλλάζει το πράγμα. Όπως και να έχει το πράγμα αυτή είναι η πικρή αλήθεια. Το παρελθόν κυνηγάει όσους προσπαθούν να το θάψουν. Είναι σαν αυτά τα ζόμπι που βλέπουμε στις ταινίες που ενώ είναι πεθαμένα ζουν.
Η ιστορία ξεκινά πριν τρία χρόνια όταν αποφοίτητσα από το λύκειο και κατατάχτηκα στα όπλα. Τότε είχα λίγους φίλους, κυρίως φίλες, και γνωστούς. Είχα συμμετάσχει και σε μια θεατρική παράσταση και γνώρισα περισσότερο κόσμο και, για να μην πολυλογώ, δόξα τω Θεώ δεν υπήρχε ο κίνδυνος της μοναξιάς. Θα μπορούσα να πω ότι ήταν μια από τις καλύτερες περιόδους της ζωής μου.
Αυτό άλλαξε όταν πήγα στο στρατό. Ήμουν ξένος ανάμεσα σε ξένους, χωρίς κανένα γνωστό και φίλο δίπλα μου. Ναι ήταν αναμενόμενο. Αλλά ήταν δύσκολο. Όλοι οι φίλοι μου (που ήταν κατά το συντριπτικό μέρος τους γυναίκες) έφυγαν είτε για το εξωτερικό για να σπουδάσουν είτε όσες έμειναν στην Κύπρο άλλαξαν τρόπο ζωής, συνδέθηκαν με άλλους ανθρώπους.
Η αλήθεια είναι ότι ήμουν μόνος. Και χρειαζόμουν κάποιον να είναι δίπλα μου. Δυστυχώς δεν υπήρχε κανένας. Άλωστε ήταν φυσιολογικό. Υπήρχε μεγάλη απόσταση που το εμπόδιζε και στο κάτω κάτω τώρα ζούσαν μια νέα ζωή εντελώς διαφορετική από την δική μου.
Και αποφάσισα να διακόψω κάθε σχέση με το παρελθόν. Να θάψω κάθε ανάμνηση που υπήρχε σαν να μην υπήρξε ποτέ. Μάλωσα με τον κάθε ένα που ήξερα, του είπα αυτά που αισθανόμουν. Κι όλα αυτά για να καταλάβω ένα χρόνο μετά ότι οι άνθρωποι αυτοί δεν θύμιζαν σε τίποτα αυτούς που ήξερα.
Ομολογώ οτι προς στιγμή νόμισα ότι τα κατάφερα.
Και ξαφνικά εκεί που δεν υπήρχε κανένας από το παρελθόν και νόμισα ότι ήμουν έτοιμος να ξαεκινήσω από την αρχή, εμφανίστηκε το παρελθόν από την κρύπτη. Ήταν μια συμπρωταγωνίστρια μου στην θεατρική παράσταση (για την οποία έτρεφα κάποια συναισθήματα) με την οποία δεν είχαμε μέχρι τότε ιδιαίτερες σχέσεις, και μάλιστα είχαμε να μιλίσουμε ακρετό καιρό και να ειδωθούμε ακόμη περισσότερο. Και όχι μόνο έρχεται αλλά και αναπτύσσουμε εξερετικά φιλικές και στενές σχέσεις.
Τώρα έχω σχεδόν ένα χρόνο που απολύθηκα και εξακολουθούμε να έχουμε στενές σχέσεις. Τώρα έχω θάψει και το παρελθόν του στρατού σαν να μην υπήρξε ποτέ. Άλλωστε δεν ήταν και η καλύτερη φαση μου
Και εκεί που πάλι ειπα έχς τελειώσει με το παρελθόν πάλι ήρθε και μου κτύπησε την πόρτα. Και μάλιστα ήταν μια φίλη μου με την οποία τα είχαμε τσουγκρίσει αγρίως. και ξαφνικά μου μιλάει και μου ζητάει και συγνώμη.
Τι κατάλαβα; Ότι και να κάνουμε το παρελθόν μας κυνηγάει από πίσω. Δεν μπορούμε να του ξεφύγουμε και συνέχεια σκοντάφτουμε πάνω του. Άλλες φορές για καλό κι άλλες για κακό. Αλλά δεν πεθαίνει ποτέ.